Vastzetten.
Als je als speler alleen bent, of met meer, maar handen te kort komt, is het vastzetten van poppen vaak een handige oplossing. Vaak kreeg ik na een optreden de reactie: "Hoe kon dat nou, dat u zoveel poppen tegelijk liet bewegen" of: "Hè, ik dacht dat er nog iemand achter zat!". Veel poppen laat ik opkomen om ze dan vast te zetten, waardoor de kijker de indruk krijgt dat er met meerdere poppen tegelijk wordt gespeeld.

Om poppen vast te zetten zijn er vier mogelijkheden:

1. De kapstok.
De pop wordt aan een haakje "opgehangen". Dit haakje kan aan de kast vast zijn gemaakt, maar ook aan het decor. Een gebogen ijzer- of koperdraadje en een gebogen spijker kunnen als haakje fungeren.

2. Aan de kast.
In de kast zijn een aantal spijkertjes of wasknijpers getimmerd. Daartussen/Daaraan maak je het handvat van de pop vast.

3. Vastdrukken.
Door middel van het leidstaafje druk je de pop tegen het scherm. Het leidstaafje staat loodrecht op de pop. Hij staat zo vanzelf vast, de leidstaafjes klem je tussen de tafel (bij een tafeltheater) en het scherm.

4. Schuiven - stilstand.
Bij de schuifpop (zie boven) kan de pop eenvoudig los worden gelaten. Hij staat dan stil en er kan in dezelfde gleuf nog een andere pop worden geschoven. Ook kunnen er meerdere gleuven achter elkaar zijn, zodat de poppen langs elkaar heen schuiven.

Projectieschimmen.
Een projectieschim wordt net als de dia geprojecteerd. De schim is op ware grootte dus kleiner dan het uiteindelijke, geprojecteerde resultaat. Dit geeft de speler het voordeel dat hij kan werken met kleinere, handzamere poppen.

Rien Baartmans vertelde mij dat het hele speelvlak (± 50 bij 30 cm) is opgesteld in een trechtervormig kastje. Voor de kleinste opening van dit kastje kunnen de verschillende decors geschoven worden. Het is mogelijk om twee projectiekastjes boven elkaar te monteren. Zo kan geleidelijk van het ene decor worden overgeschakeld naar de andere door het licht in de één langzaam uit te draaien, terwijl het licht in de ander aan gaat.

Frans ter Gast maakte gebruik van projectieschimmen. Tijdens mijn bezoek aan Rien Baartmans heb ik de poppen uit "De moord van Raamsdonk" (van Frans ter Gast uit 1933) gezien. In zijn decors maakte hij de poppen soms vast, zodat hij alleen maar het decor hoefde te verwisselen, om vervolgens de volgende scene te kunnen spelen. Zo kon hij er voor zorgen dat hij relatief weinig stokpoppen moest bespelen.